«آرزوهایتان را تجسم کنید تا خلق شود.»
جمله ای که احتمالا همه شما شنیده اید. شاید بتوان گفت چکیده قانون جذب که این روزها خیلی سر زبانها افتاده، همین جمله است.
در کتاب «راز» میخوانیم:
«هر چیز را در ذهنت مجسم کنی، آن را در دست هایت خواهی داشت.»
«آرزو ها در سه گام به دست می آیند، نخست خواستن: «به دنیا فرمان بده.» دوم باور: «باور داشته باش که به خواسته ات رسیده ای» سوم تجسم:«احساس کن که به خواسته ات رسیده ای.» تحقق آرزوها به نیرویی که به آن می دهی بستگی دارد، پس هرگاه به اندازه کافی به افکار خود انرژی بدهی تحقق خواهد یافت.»
در کتاب «تکنولوژی فکر» علیرضا آزمندیان میخوانیم:
«... برای مثال اگر یکی از اهداف شما خریدن یک اتومبیل زیباست، شما میتوانید در ذهن خود مجسم کنید که دقیقا همان اتومبیل را خریده اید و با عزیزان خود که در اتومبیل متعلق به شما نشسته اند، در حال رانندگی در جاده زیبای شمال ایران هستید. این تصویر ذهنی وقتی با مداومت و تکرار برای ضمیر ناخودآگاه شما ارسال می شود و با تلاش شما همراه شده، روزی عین آن تصویر در دنیای واقعیت های شما مصداق پیدا میکند.»
صرف نظر از اینکه آیا این تکنیک ها واقعا موثر است یا نه، مجموعه این تکنیک ها در حقیقت یه فلسفه و یک سبک زندگی به مخاطب ارائه میکند که لزوما با آموزه های دینی ما مطابقت ندارد.
ما انسانها بنده خداییم، مامور با انجام وظیفه هستیم و در این دنیا به حال خود واگذاشته نشده ایم که هر راهی را در پیش بگیریم.
هدفی نداریم جز تقرب به خدا؛ سایر اهداف باید در راستای این هدف اصلی باشند. اگر برای خودم هدف تعیین میکنم که به سطح درآمد مطلوبی برسم باید مشخص کرده باشم که این درآمد بیشتر را برای چه میخواهم. باید بدانم چگونه این درآمد بیشتر باعث میشود که من به خدا نزدیک تر شوم و رضایت خدا را کسب نمایم.
وگرنه مثلا اگر من امروز در خیابان یک ماشین قشنگ ببینم و دلم بخواهد که یک روز این ماشین را داشته باشم و از این پس نیتم از کار و درس خواندن رسیدن به این ماشین باشد و هیچ هدف الهی را در این میان دنبال نکنم، دچار خسران و ضرر بزرگی شدم. چرا که الاعمال بالنیات. عملی که برای خدا نباشد پوچ و بی ارزش است و موجب تباه کردن سرمایه ارزشمند عمر است.
در واقع زمانی ما به موفقیت رسیده ایم که خدا از ما راضی باشد و به وظیفه بندگی خود عمل کرده باشیم.
در این خصوص به قرآن و نهج البلاغه مراجعه میکنیم.
آیه 52 سوره حج:
وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ وَ لا نَبِیٍّ إِلاَّ إِذا تَمَنَّی أَلْقَی الشَّیْطانُ فی أُمْنِیَّتِهِ فَیَنْسَخُ اللَّهُ ما یُلْقِی الشَّیْطانُ ثُمَّ یُحْکِمُ اللَّهُ آیاتِهِ وَ اللَّهُ عَلیمٌ حَکیمٌ
هیچ پیامبری را پیش از تو نفرستادیم مگر اینکه هر گاه آرزو می کرد (و طرحی برای پیشبرد اهداف الهی خود می ریخت) ، شیطان القائاتی در آن می کرد امّا خداوند القائات شیطان را از میان می برد ، سپس آیات خود را استحکام می بخشید و خداوند علیم و حکیم است.
* در این آیه خداوند بزرگ میفرمایند که شیطان حتی به پیامبران نیز آرزوها و هدف های باطل القا میکرد تا آنان از مسیر حق منحرف کند.
در سوره نساء آیه 119 و 120 شیطان پس از اینکه به آدم سجده نکرد اینطور برای بنی آدم خط و نشان میکشد:
وَلأُضِلَّنَّهُمْ وَلأُمَنِّیَنَّهُمْ وَلآمُرَنَّهُمْ فَلَیُبَتِّکُنَّ آذَانَ الأَنْعَامِ وَلآمُرَنَّهُمْ فَلَیُغَیِّرُنَّ خَلْقَ اللّهِ وَمَن یَتَّخِذِ الشَّیْطَانَ وَلِیًّا مِّن دُونِ اللّهِ فَقَدْ خَسِرَ خُسْرَانًا مُّبِینًا
و البته گمراهشان می کنم و «آرزوهای باطل» در دلشان می افکنم و به آنان ، فرمان می دهم تا گوشهای چارپایان را بشکافند و به آنان فرمان می دهم تا خلقت خدا را دگرگون سازند و هر کس که به جای خدا شیطان را به دوستی برگزیند زیانی آشکار کرده است.
یعِدُهُمْ وَیُمَنِّیهِمْ وَمَا یَعِدُهُمُ الشَّیْطَانُ إِلاَّ غُرُورًا
شیطان به آنها وعده مىدهد و در «آرزوها» می افکند، و جز وعده فریبنده به آنها نمىدهد.
*قرآن کریم اینجا به ما هشدار جدی میدهد که مواظب باشید؛ یکی از اصلی ترین حربه های شیطان برای گمراه کردن انسانها، القای «آرزوهای باطل» است.
در نهج البلاغه خطبه 147 نیز میخوانیم:
«انما هلک من کان قبلکم بطول آمالهم و تغیب آجالهم حتی نزل بهم الموعود الذی ترد عنه المعذرة و ترفع عنه التوبة؛
اقوامی که پیش از شما بودند و گرفتار عذاب شدند، فقط به خاطر «آرزوهای طولانی» و فراموش کردن اجل و سرآمد زندگیشان بود تا آنکه عذاب موعود فرارسید، همان عذابی که با فرارسیدنش معذرت خواهی رد می شود و درهای توبه بسته خواهد شد!»
البته آنچه گفتیم به این معنا نیست که برای آینده خود طرح و برنامه نداشته باشیم. مقصود این است که به یک تصویر خیالی از آینده دل نبندیم و افق نگاه ما گسترده باشد.
استاد پناهیان در یکی از سخنرانی هایشان این موضوع را به خوبی بیان میکنند و از پرداختن به آرزوهای دور و دراز دراز به عنوان «منکر دوست داشتنی» یاد میکنند:
آرزوهای ما به یک قله‌هایی گیر می‌دهند که دیگر بعد از این قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم، دیگر این‌طرف و آن‌طرف قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم. این یکی از آن منکرهایی است که همه، آن‌را معروف می‌دانند.
کسی که در دنیا اهل داشتن آرزوهای بلند باشد، این آغازی برای فساد قلب او خواهد بود و هیچ‌کدام از فضائل بعدی را به‌دست نمی‌آورد. البته اینکه آدم برای دنیا نقشه و تدبیر داشته باشد، بد نیست؛ اما بدون تعلق! یکی از انواع تعقلات که خیلی نامرئی می‌آید و در دل انسان می‌نشیند و خیلی خودش را موجّه جلوه میدهد، همین آرزوهای بلند است.
ما با آرزوهای بلند، نمی‌توانیم آیندۀ خودمان را تعیین کنیم، خصوصاً اگر دل بدهیم به این آینده‌هایی که داریم برای خودمان تخیل میکنیم، اگر به این آینده‌ها دل بدهیم، تبدیل می‌شوند به «آرزو»
برنامه با آرزو خیلی متفاوت است؛ شما برنامه‌ریزی کن، اگر هم نشد، خُب نشده! ما برنامۀمان را می‌‌ریزیم، مال ما که نیست، مالِ خداست. در واقع ما برنامۀ زندگی یک «بنده» را ریخته‌ایم و این بنده هم صاحب دارد و صاحبش خداست. خدا به ما گفته بود که «برنامه بریز» ما هم برنامه‌اش را ریختیم، ولی این برنامه به‌هم خورد. خُب به‌هم خورده باشد. چه‌کار کنیم؟! این بنده، صاحب دارد، اصلاً به ما چه ربطی دارد؟! این یعنی برنامه‌ریزی برای آینده، بدون اینکه به آن «دل بدهی». یعنی داری آینده را برنامه‌ریزی می‌کنی، اما به آن دل نداده‌ای.
آرزومندی چیز بدی است! این یکی از آن منکرهایی است که همه، آن‌را معروف می‌دانند. امیرالمؤمنین(ع) می‌‌فرماید: آمال حجاب آجال هستند. (الْأَمَلُ حِجَابُ الْأَجَل؛ غررالحکم/حدیث997) آرزوها نمی‌گذارند آدم لحظۀ پایان را ببیند (الْأَمَانِیُ تُعْمِی عُیُونَ الْبَصَائِرِ؛ غررالحکم/1375) آرزوهای ما به یک قله‌هایی گیر می‌دهند که دیگر بعد از آن قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم، این‌طرف و آن‌طرف قله‌ها را نمی‌توانیم ببینیم.
بگذارید این‌را کمی برای‌تان ترسیم کنم. مثلاً یک کسی خیلی دوست دارد در مسابقۀ دو شرکت کند و برنده شود. یا مثلاً برود در مسابقۀ فوتبال گل بزند و گل‌زن درجه یک شود، و همه برایش کف بزنند و هورا بکشند. اما هیجان این قله، اجازه نمی‌دهد که او بعد از این قله هم را ببیند، یا چند مرحله بعد از این قله را هم ببیند. اگر ببیند حتی برای گل‌زن درجۀ یک شدن هم، بهتر برنامه‌ریزی میکند.
من به شما بگویم: اگر شما آرزوهایت را نسبت به آینده کم کنی، یک ذره از آینده‌ات تخریب نمی‌شود، یک ذره از رشدت کم نمی‌شود، بلکه رشد تو، هزار برابر هم افزایش پیدا میکند. یک ذره از لذائذ زندگی‌ات کم نخواهد شد، یک ذره از شیرینی‌هایت کم نمی‌شود، رنج‌هایت هم خیلی کاسته خواهد شد. همۀ اینها فقط به‌خاطر این است که تو دلت را از آینده کنده‌ای. بگو: «مهم نیست» و رهایش کن!
کلیپ تصویری این سخنرانی را میتوانید از اینجا دانلود کنید.
نظراتتان را برایم بنویسید!
